سفير صبح

در آن ديار كه شب حاكم و هر كه بود شب آيين بود
سفير صبح رسيد اما طلوع واقعه خونين بود
چه شد شكوه سحرگاهي كه آفتاب وفاداران
نشست در شفقي خونين غريب و خسته و غمگين بود
غروب كرد به خون خورشيد كه كفر ريشه به ظلمت داشت
نشد بلند بنا توحيد كه شهر شهر شياطين بود
نشد گشاده دري آن شب كه ميهمان به درون آيد
اگر چه سفره برون از در ز خون حادثه رنگين بود
اگر گشود كسي آغوش به دست دستۀ خنجر داشت
وگر به خنده لبي وا شد فريب سينۀ پر كين بود
شكست آينۀ طاقت كه سنگ بود و سرافرازي
خميد پشت جوانمردي كه بار حادثه سنگين بود
شنيدني شده بود آن روز از آن دهان كه به خون خنديد
حديث تلخ غم غربت پيام عشق كه شيرين بود
كدام دور زمان اي چرخ به گرد كعبۀ دل گشتي
كدام كار تو در عالم به كام اهل دل و دين بود