وسعت شهيد

مثل يك صبح آفتابي بود
آسمان زلال وآبي بود
به درخت و بهار عادت داشت
با افق هاي سبز نسبت داشت
هر كجا بود، عشق با او بود
آب، آيينه،روشنا، او بود
جاده اي بود، تا كجا مي رفت
راست تاخانه ي خدا مي رفت
همچنين گياه صحرا بود
هم صدا با نگاه صحرا بود
هم صدا با نگاه دريا بود
هم ركاب بهار مي آيد
بر نسيمي سوار مي آيد
دامني، «گل چكامه» با خود داشت
روي هر لب ترانه اي مي كاشت
ز آشنايي هم آشنا تر بود
وز رهايي هم او رها تر بود
با نگاه كبوتران مي ديد
با دهان شكوفه مي خنديد
با شب و اشك ارتباطي داشت
وسعتي بود،انبساطي داشت
عاقبت از زمين رخوت جست
چون پرستو به آسمان پيوست